पिया तोरा कैसा अभिमान आणि आत्मविश्वास वगैरे

 पिया तोरा कैसा अभिमान आणि आत्मविश्वास वगैरे



पिया तोरा कैसा SS अभिमान म्हणताना शुभाजी दुसऱ्या 'कैसा' ला अशी सुरेल , गंभीर तान घेतात की तो अभिमान आणि त्याचं वैयर्थ सुद्धा समान क्षणात शून्य होतात. खरंच एक चित्र स्वतःला सहस्र शब्दात व्यक्त करत असेल तर एक गाणं सहस्र भावनांना मुक्त करत असेल, वाट करून देत असेल असं म्हणायला हरकत नसावी. संगीत अशी निर्मिती आहे ती दुसऱ्या अशा निर्मितीला वाट करते , जिचे अस्तित्व आत आहे हे माहितीही नसतं. ओह असही वाटू शकते का मला , कुठले प्रतल आहे हे..... असं काहीसं.

काय ते मन , ज्याला कुठलेही भौतिक अस्तित्व नाही , ते आपल्याला किती भौतिक, अभौतिक, आध्यात्मिक स्तरावर लीलया नेऊ शकते. कधी हसतखेळत, कधी नाचतनाचत, कधी अचानक सुटलेल्या वाऱ्यासारखे बेभान, कधी अभ्रासम तरल इतकंइतकं तरल की कळणार नाही मी कधी आले या भावनेप्रत .. म्हणालं तर सूक्ष्म म्हणालं तर जडजंजाळ !!

श्यामच्या आईने श्यामला सांगितले, "मनाला घाण लागू नये म्हणून जपं"! पण माझे डोके उलटे चालत असल्याने माझ्या मनात येतं का जपायचं? थोडंका छळलयं याने मला मगं मी का जपू याला !! कोणती घाण? निर्मळ मनाला का फरक पडावा , अनिर्मळ मनाला तरी का आणि !!

माझ्या ह्रदयाला आणि माझ्यावर अवलंबून असलेल्या जिवंत अस्तित्वांना मी तर हेच सांगते
"घाण होऊदे मन, होऊदे बेभान, दुःखाचे घाव सोस, मोहात पड -बाहेर ये, सुखाचे क्षण त्या क्षणात असताना चिरंतन समज , कठीण निर्णय घे , चुका कर , त्या दुरूस्त कर , परिणामांना सामोरं जा....झोकून दे स्वतःला या अस्तित्वात , सगळ्या जाणिवांना स्पर्शून जा , चांगल्या-वाईट ......

There are no षड्रिपूज् my dear, if you know how to come out of it. To hell with them and the guilt associated...
You are much, much more than them. You always were, you always will be !!! Since you are already here , why don't you make the most of it.

भूतकाळ आता नाही , कुठेच नाही, कधी नव्हताच तो, त्याला तर सोडच. भवितव्याच्या अनिश्चिततेला घाबरू नकोस, भवितव्य नेहमी भविष्यातच रहातं रे ! तू वर्तमानातल्या जाणिवांना सूक्ष्म स्तरांवर ने... तिथेच वस.

मनाच्या लक्ष पाकळ्यांचे कमळ उमलू दे. प्रत्येक पाकळी तुला अलगद उघडायची आहे. चांगली-वाईट , काय त्याची पर्वा. मी माझ्या संपूर्ण अस्तित्वासह इथे प्रकट होणार बस्स. निर्माणाशी निष्ठावान रहा. काही ओझे बाळगू नकोस कशाचे , हे जे डोंगर पाठीवर घेऊन हिंडतो ना आपण ती चढून जायची असतात केवळं.

अपने नयनसें नीर बहायें, अपनी जमुना खुद आप बनावें ...... पुन्हा स्नान कर त्यात बुडून जाऊ नकोस, ते काय पापपुण्य जर खरंच असेल किंवा त्याच्याशी संलग्न व्याख्यांचे पिंजरे त्यातून मुक्त-मोकळं झालं की आपलेच गोळा केलेले अनावश्यक थर वेगळे होतील. निरामय हो !

मानवी मनाचे metamorphosis हेच असेल का, कोष आपणच कमावलेला काहीतरी गमवून काहीतरी मिळवण्यासाठी. त्यातून विलग होणे प्राण जाण्याइतके तापदायक का वाटत असेल. मी म्हणजे माझ्या मनाचा कोष आहे का , हे ह्यापेक्षा भिन्न काही तरी ओजस्वी आहे माझ्यात. 'त्या'ने वारंवार उचल खाल्ली तर मला का भिती वाटावी? माझे कोषावर प्रेम आहे का स्वतःवर. भ्रमाची अनेक भयं किंवा निर्भय आत्मविश्वास हा पर्याय असताना भ्रमछायेतील भीती का निवडायची. मी म्हणजे तो कोषच वाटून पुनःपुन्हा त्या भ्रमाच्या आसपासच्या जाणिवात स्वस्थता शोधते. ही भयं आणि त्यांचे manipulation म्हणजे माझं आयुष्य. . .......Are you for real.? एवढेच आपण माझा नाही बसत विश्वास..... काय करू!

या सगळ्याला पुरून उरणारे नुसते जिवंत नाही तर संपूर्ण तेजाने तळपणारे गर्भगृह आहे माझ्यात. सुक्ष्म-जड वेगवेगळ्या प्रतलात फिरणारी नंदादीपाची ज्योत आहे मी , ती तेवतच रहाणार. भ्रमाची , दुःखाची, अपयशाची, वियोगाची, पश्चातापाची, न्युनगंडाची काजळी मला कधीही, कधीही झाकोळून टाकणार नाही. मी म्हणजे काजळी नाही , त्याला पुरून उरणारे तेजाचे तत्व आहे. कोसळला रे तुझा भूलभुलैया कधीच , तुझ्या परीक्षांनी मी समृद्धच होत आहे कळत नाही का तुला ?!!!

©अस्मिता

° The universe uses it's fiercest weapons against the strongest of the souls.
~Unknown

° You are not a drop in the ocean. You are the entire ocean in a drop.
~Rumi

° I was in the darkness until I discovered the light that I am.
~Unknown

° पिया तोरा कैसा अभिमान (रेनकोट)
https://youtu.be/9hKY3igto4c
गुलजार, शुभा मुद्गल , ऋतुपर्णो घोष
https://youtu.be/j0fveULrB_o 
ही हरिहरन यांची आवृत्ती.

धन्यवाद Happy .

मायबोलीवर पूर्वप्रकाशित.

टिप्पण्या

टिप्पणी पोस्ट करा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

12th Fail (Hindi movie)

इमेज
  12th Fail सुरेख जमलाय.  खूप आवडला. विक्रांत मेस्सी ह्रितिक एवढा ग्लॅमरस नाही म्हणून त्याला टॅन करून जे तांबडं केलं आहे ते फार खटकत नाही. ह्रतिक साक्षात रोमन देवता आहे, त्याला सर्वसाधारण दाखवणं अशक्य आहे. सुपर ३० आवडला होता. बघताना तुलना केली गेली नाही. त्याचं शरीरही किरकोळ आहे, त्यामुळे तो गिरणीत काम करताना ज्या हालचाली करतो त्या एकदम आदर्श वाटल्या आहेत. पांढरपेशे एवढे चपळ नसतात, हालचालीत चिवटपणा नसतो. आपल्याला त्यांच्या सारखं तासनतास उकिडवं बसता येत नाही, आपण मागच्या मागे पडतो. ते फार काटक असतात... ते त्याने फारच छान दाखवले आहे. पटकन भोरगं टाकून कुठंही अंग टाकतात. त्याने बाबा आल्यावर कसं झटकले तसं, मैत्रिणीलाही किती प्रेमाने स्टूल स्वच्छ करून दिला. मला त्या दोघांचे प्रेम फारच आवडले, त्या वयात जसं उच्छृंखल प्रेम असतं, त्याचा लवलेशही नव्हता. अतिशय पोक्त आणि समजदार नातं होतं. इतक्या प्रतिकूल परिस्थितीतही त्याने जी जिद्द, चिकाटी आणि तत्त्वनिष्ठता दाखवली त्यानं भरूनच आलं. त्याच्या मित्रांनी दिलेला सपोर्टही कौतुकास्पद, 'आपल्या सगळ्यांची लढाई आहे ही' म्हणतो. हे कळणं किती प्रगल्भ आ...
अधिक वाचा

मोड तो आए छांव ना आए - अर्थात Midlife मधली मनाची तगमग

इमेज
---------------------------- चाळीशी ते साठीच्या दरम्यान आयुष्य निरर्थक वाटणं, ध्येय किंवा उद्दिष्टांबाबत गोंधळ होणं किंवा ती नाहीत असं वाटणं, आपल्या अपेक्षेनुसार एखादं नातं उंचीवर गेलं नाही ह्याची तळमळ वाटणं, आपण आता जे करत आहोत त्याची पाळंमुळं आपल्या बालपणात शोधत बसणं. आयुष्यातल्या बऱ्याचशा गोष्टींना न स्वीकारता आल्याने दिशाहीन वाटणं, धड तरुणही नाही आणि धड म्हातारंही नाही अशी शरीराची सुद्धा चढावरून उताराला लागायची सुरुवात नकोशी वाटणं. वरवरच्या कलकलाटात आतून रिक्त वाटत रहाणं - याला ढोबळपणे Mid life Crisis म्हणता येईल. पण हे याच वयात अशाच पद्धतीने व्हायला हवं याला काही आधार नाही. शंभर वर्षे आयुष्य  गृहीत धरून मध्यावर जे स्थैर्य मिळते किंवा ज्या स्थैर्यासाठी अथक झगडलो ते मिळाल्यावर त्याला काही विशेष अर्थ नव्हताच असं लक्षात आल्याने अडकल्यासारखे वाटून जी घुसमट होते त्या प्रकारातील मानसिक द्वंद्वाला- संभ्रमाला हेच वय असायचं कारणही नाही.  हे जन्मभर अधुनमधून वाटूच शकतं. कुठलंही 'वाटणं' अगदी निराधारही नसतं. विचारपूर्वक घेतलेले निर्णय एवढे चूक निघाले, इतरांनी माझ्यासाठी घेतलेले निर्णया...
अधिक वाचा

हृता

इमेज
        हृता        आज मला तोच दिवस आठवतोयं ज्यादिवशी तुला , तुझी आई व मी पहिल्यांदा 'देवी अहिल्याबाई होळकर' अनाथाश्रमात पहायला आलो होतो. तीन साडे तीन वर्षांची असशील, भेदरलेल्या डोळ्यांनी इकडेतिकडे बघत लाईनमधे एका ताईचा हात धरून टुकूटुकू बघत होतीस. तुझ्या आईला एक मिनिटही लागला नाही ओळखायला. तिने सरळ मिठीच मारली तुला. तुला बघताक्षणी तुझ्या प्रतिक्षेत काढलेली प्रदीर्घ वर्षे कुठे गळून पडली काय माहिती , काही आठवेनासं झालं. आईने व मी मिळून केलेले सगळे पेपरवर्क देऊन उरलेल्या औपचारिकता पूर्ण केल्या. आता दोन आठवडे ट्रान्झिशन मधे तुला घेऊन सगळे शहर फिरत तुझे तीन वर्षातले सगळे कौतुक करत फिरत होतो. नाही म्हणायला धाकधूकही होतच होती, तुला फक्त गुजराती यायचं तेही भीत भीत काहीसं अस्पष्ट बोलायचीस. छोटा शब्दकोश ताबडतोब घेऊन टाकला. पण तिथल्या संचालिका मालतीताईंच्या मते दत्तक मुलांपेक्षा आईवडील जास्त घाबरतात. त्यांच्यामते सगळ्यात अशक्त आणि किरकिरे मूल तू होतीस. आता तू थोडीच विश्वास ठेवणारेस, फार फोटोही नाहीत दाखवायला. तिथे तुला सगळे मिनी म्हणायचे , आईला ते नावच वाटल...
अधिक वाचा